PHONSAVAN & VLAKTE DER KRUIKEN

13 – 15 JAN 2013

In de late namiddag installeren we ons in Orchid guesthouse. We hebben nog enkele uren om het stadje te ontdekken voor het donker wordt. We bezoeken het MAG (Mine Advised Group) en worden meteen geconfronteerd met de gruwel van de oorlog. Tijdens de Vietnam-oorlog in de jaren 70 werd vanuit China, via Laos, veel munitie aangevoerd voor de Vietnamezen.  

De Amerikanen wilden deze toevoer afsluiten en gooiden 2 miljoen ton bommen, waaronder 9 miljoen kleine clusterbommen, uit over Laos. Laotianen noemen dit de ‘secret war ‘, omdat de Amerikanen officieel geen oorlog voerden in Laos. De gevolgen van deze bombar-dementen zijn vandaag nog steeds voelbaar, 30% van de bommen zijn niet ontploft en liggen verspreid over het landschap.

Vrij rondlopen over de velden is dus, bijna 40 jaar later, nog steeds gevaarlijk. Voor ons betekent dat op de gemarkeerde paden blijven lopen. Voor de Laotianen betekent dat elke dag  risico’s  lopen om op een mijn te trappen.  Het MAG houdt zich bezig met het ontmijnen van de bommen. We zijn onder de indruk van hun werk. We zijn verwonderd dat we hierover niks lazen in onze reisboeken.

Phonsavan is de nieuwe hoofdstad van het bergachtige  Xieng Khouang (de vorige werd plat gebombardeerd ) en ligt op 1200m hoogte. We passeren ook nog even langs de markt, de lokale specialiteit is hier stekelvarken, gemarineerde vleermuizen en iets katachtigs (als het al geen kat is?). Even na zessen wordt het hier donker en koud…heel koud, er valt hier niks meer te beleven. We doen al onze kleren aan om ons warm te houden.

Phonsavan is de ideale uitvalsbasis voor de beroemde “ Vlakte der kruiken “. Over een vlakte van 30 km liggen honderden kruiken, in groepen, verspreid. Deze kruiken, meestal tussen 1 en 2m groot, werden uitgehouwen uit kalksteen en afgesloten met een deksel. Men weet weinig over de herkomst en de functie ervan. Er wordt aangenomen dat ze bij

begrafenisrituelen werden gebruikt en bij de doden in de tumuli werden gezet. We huren een brommer en bezoeken de belangrijkste sites ervan. We rijden 35 km over stoffige, hobbelige wegen naar Site 2 en 3. Onderweg ligt overal gras te drogen, waar ze dan veegborstels van maken. Site 2 is gelegen op twee kleine heuvels met een 60-tal kruiken. In één ervan heeft een boom wortel geschoten.

Het heeft iets magisch,…iets Keltisch. We laten onze brommer op de parking van site 3 achter en wandelen over enkele bamboebruggen en rijstvelden naar site 3. Het is heel bijzonder en mooi. ’s Namiddags gaan we op zoek naar het dorp Ban Na Phia dat  een tiental km van site 3 ligt. Dit dorp is bekend om zijn recyclage van bommen. Ze maken van het aluminium armbanden en lepels. We kochten op de markt in Vientiane zulke armbanden om

het goede doel te steunen! Ban Na Phia heeft één straat, we zien vele vrouwen de lokale doeken weven. Mister Xieng Phaeng toont ons trots zijn ambacht…hij giet gesmolten aluminium in houten vormen, laat het stollen en klaar is Xieng! Zijn leuze is ‘make bracelets no war’.

Tegen zonsondergang zijn we bij de laatste stop, site 1, waar meer dan 300 kruiken liggen. We wandelen tussen de vele bommenkraters en  kruiken. We zijn net voor het donker terug. We brengen de avond door in het enige  ‘warme’ restaurantje met passende naam ‘ craters ‘.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                De volgend morgen zijn we al vrij vroeg met de brommer op weg naar Ban Tajok, algemeen bekend als “ bomb village “. Het is heel mistig en ijskoud in de bergen!

Na een uurtje zigzaggen bereiken we, verkleumd, het dorp en drinken noodle-soep in een lokaal eethuisje. De lokale bevolking, een mix van Chinezen Vietnamezen en Laotianen, trekt zich van de koude niet veel aan. Wat een hard leven hier !

We maken een wandeling en zien inderdaad nog enkele leuke creaties met bommen. Elk eethuisje  heeft een  verzameling van bommen, raketten, clusterbommen,… maar de naam ‘ bomb-village’ lijkt ons toch wat overdreven. Tegen de middag breekt de zon erdoor en is het lekker warm.

We besluiten om, een dag vroeger dan voorzien, door te reizen naar Luang Prabang. In het guesthouse is geen daglicht, het lijkt alsof we in een kille kelder leven.