Om 8u30 maken we kennis met Sajaan, onze 24 jarig gids. We krijgen elk 3 flessen water voor de komende 2 dagen en stappen naar de boot. We varen de Mekong over. Een kwartier later bereiken we het dorp aan de overkant. Wat een wereld van verschil?! Hier geen toeristen toestanden, aangepaste voorzieningen, enkel hutjes en overal veel te veel honden. Al die lelijke blaffende honden zijn heel typisch voor hier en voor ons een bangelijk fenomeen. Er rijdt
maar 1 tuktuk-bus per dag en aangezien we niet op de komst van het busje willen wachten beginnen we alvast te stappen. Na twee uren stappen komt het busje er aan. Het is al helemaal volgeladen met etenswaren. 'T ziet er naar uit dat er feestje zal gebouwd worden. Het is inderdaad weer van dat! Het koppel dat meerijdt nodigt ons uit voor de trouwfeest. We bedanken hen vriendelijk, we hebben andere plannen vandaag. Tijdens onze babbels met Sajaan worden wij nog maar eens geconfronteerd met ons super-de-luxe-leventje. Sajaan had malaria toen hij 2 jaar was. 
Zijn ouders moesten een buffel verkopen om de zeer dure medicatie te kunnen betalen. Voor ons onherkenbare toestanden.
Het stappen is zeer aangenaam. We houden even halt in een Lao-dorp waar ze sticky-rijst in bamboo klaarmaken voor verkoop. Vandaag hebben we 5 stapuren. We slapen deze nacht in een homestay in een Hmongdorp. Dan begint plots het ernstig gedeelte van onze tocht.
De Hmong leven boven in de bergen. We zijn nu op 600m hoogte en moeten stijgen tot 1.700m
hoogte. Wat een lastige karwei en welk een idee om zo hoog te willen leven? Tijdens de zeer lastige klim komen we een man tegen. Hij stapt een tijdje met ons mee en is blij met ons gezelschap. Hij deed gisteren de afdaling omdat hij tandpijn had en naar een tandarts moest. Vandaag dus weer de klim naar boven. Eén keer per week rijdt de traktor uit het Hmongdorp naar beneden. Dit is hun enige vervoermiddel. Tijdens het regenseizoen is deze rit al helemaal onmogelijk over de zeer slechte weg. Als we boven komen houden we het bijna voor onmogelijk dat hier mensen leven, zo ver weg 
van de bewoonde wereld. De Hmong kiezen ervoor om hier te wonen. Ze hoeven niets te betalen en leven vrij volgens hun eigen wetten. Er is hier ook niets. Water moeten ze op 20 min stappen, halen bij de bron. Kinderen lopen af en aan met water kruiken. De hut die dienst doet als school is onze slaapplaats vannacht. De kinderen brengen water en het dorp heeft aan onze komst een leuk verzet. Velen komen eens piepen, de meeste kinderen blijven wat hangen.
We wandelen nog even door het dorp. Vele
vrouwen dragen nog de traditionele kledij.
De belangrijkste activiteit in het dorp is daken vlechten met gedroogd bamboegras.
Als het donker wordt rond 18u valt het leven stil. We zitten nog bij het vuurtje buiten. Dit is het moment en de plaats waar dorpsgenoten elkaar vinden. Anecdotes vertellen, zaken bespreken....we begrijpen er geen woord van maar voelen de verbondenheid en de gezelligheid zo aan. Om 20u is het stil en gaan de meesten slapen.
Wij ook want na zo'n stevige klim kunnen we alle rust gebruiken. Het kakelen van de kippen, de knorrende varkens, spelende kinderen....allemaal tekenen die weer leven brengt bij het ochtendgloren. Ons ontbijt bestaat uit de restjes van gisteren: rijst, gekookte kip en kippenbouillon. De Hmong eten heel sober. Vooral rijst, af en toe eens hond, varken. Ze drinken hier geen alcohol. Ze leiden een heel sober, eenvoudig leven. In het dorp geen water, geen electriciteit, geen winkel, geen toiletten,.. Ongelooflijk dat we met z'n allen op dezelfde bol leven??!!!Om 8u zijn we weer aan het stappen. 
Hierboven schijnt de zon al maar over de bergen hangen nog overal mistslierten. Een magnifiek beeld. Het dalen is zeer moeilijk en lastig. Het is erg steil en we geraken bijna niet vooruit. Op deze moeilijke weg komen we geregeld lokale mensen tegen die veel te zwaar beladen met hout naar beneden moeten. We begrijpen niet dat één mens zoveel hout kan dragen?? 'S middags eten we de restjes van de restjes: rijst, kip en een schelletje gedroogde buffel. We blijven, wat eten betreft, toch op onze honger zitten. Elk dorp dat
we voorbij stappen heeft zijn eigen ambacht. We houden nog een halt in het dorp waar men de wieren uit de rivier droogt en daarin sesamzaad verwerkt. Na zes stapuren staan we weer bij de Mekong. Na een half uur varen zijn we terug en gaan naar ons guest house. We eten 's avonds een dubbele portie, we zijn scheel van de honger. Onze laatste dag in Luang Prabang is een welverdiende rustdag. Een handwastjes-dag en een relax moment in een Laotiaanse sauna.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten