1 - 4 MAART 2013
We reizen verder naar het Zuiden, van Mui Ne naar Can Tho, de grootste stad in de Mekongdelta. We doen dit in twee etappes met tussendoor een overnachting in Saigon. Om 14u pikt de sleeperbus ons in Mui Ne op en dropt ons 5 uur later in het hartje van Saigon. Gelukkig reserveerden we een kamer bij Madame Coc, in de buurt van de bushalte. Tot ons groot jolijt ontdekken we dat haar hotel in de backpackersbuurt ligt. Het is er heel gezellig, met veel winkeltjes, restaurants, bars en muziek.
Het roept herinneringen op aan de leuke sfeer van Luang Prabang in Laos en lijkt op een betere versie van Khoa Son road in Bangkok. Amai, wij die zo opzagen tegen een avondje in het drukke Saigon! Daarnaast zijn het heel lieve mensen in ons hotel en verwennen ze ons met een gatis diner en ontbijt. De volgende morgen staan we al om 7u30 bij het bus-office. We voelen nattigheid als de verantwoordelijke met ons reservatieformulier in de hand zwaait en rondbelt. En juist...we worden elk, bepakt en bezakt, achteraan op een brommer gezet en in
spoedtempo naar een ander bus-office buiten de stad gereden. Van de brommer in de minivan en eindelijk naar Can Tho,denken we. Drie kilometer verder stopt de minivan bij een groot busstation. Weer uit de minivan, nog een half uur wachten en we kunnen vertrekken richting Can Tho. Reizen kan heel vermoeiend zijn! Can Tho is een moderne stad met een gezellige buurt aan de waterkant. Het is ook de uitvalsbasis voor boottochten naar de drijvende
markten en kanaaltjes in de omgeving, wat we de volgende dag doen. Bij het krieken van de dag varen we al op de grote rivier naar Cai Rang, de grootste en bekendste drijvende markt in de omgeving. Het is er 1 en al drukte, het lijkt wel op een groothandel van fruit, groenten, manden,...Al deze mensen leven en wonen ook op hun boot ( amai alles moet op zo'n klein oppervlak gebeuren ). De rivier is een echte waterweg, langs ons passeren grote, overvolle
boten met bakstenen, zand en hout. De boten zijn zo volgeladen dat je zou denken dat ze elk moment kunnen zinken. Even verder is de drijvende markt van Phong Dien. Deze is iets kleiner, we zien gelijkaardige taferelen. Vietnamezen hebben weinig zorg voor hun mooie natuur. Zo moet onze bootman verschillende keren stoppen en plastiek uit zijn schroef verwijderen, daarna gooit hij het gewoon weer in het water ( tot de volgende boot
passeert? ) We varen terug via vele kleine kanaaltjes en zijn getuige van het leven en de bedrijvigheid langs de waterkant. 's Avonds wandelen we op de pier van Can Tho. We kijken geboeid naar een speciale massage; op de borst van een man worden vele kleine glazen potjes gezet die gevuld zijn met warme lucht. Daardoor wordt zijn huid in het potje gezogen. Het lijkt heel vies maar "doet veel deugd" vertelt de man ons later. We passeren langs de vele kraampjes
en proeven van de lekkere, lokale specialiteiten. We volgen de avondgebeden in de Munirangsyarampagode. We waren hier gisteren ook al en hadden een theekransje en een leuke babbel met een monnik. Wij willen beleefd afscheid nemen, maar als Martien een hand wil geven trekt de monnik zich angstvallig achteruit alsof het nooit meer goed zal gaan in zijn leven. Ze was vergeten dat een monnik nooit een vrouw mag aanraken. Hierna bezoeken we het Can Tho museum en verdiepen ons in de Vietnamese geschiedenis van het verzet tegen buitenlandse
aanvallen. Het raakt ons dat dit volk al zoveel oorlog en gruwel te verwerken kreeg, eerst van de Franse kolonisten en later van de Amerikanen. De volgende dag huren we een brommertje om de landelijke omgeving te verkennen, maar dat valt nogal tegen. Het verkeer op de hoofdwegen is 1 grote gekte. De vele Vietnamezen op hun brommertjes rijden chaotisch door elkaar en toeteren er op los. Als we de kanaaltjes volgen rijden we ons meestal vast ( omdat er dan geen brugjes blijken te zijn ) en als we willen wandelen worden we
weggegromd door honden. We hebben al leukere uitstapjes gemaakt, we hadden ons de Mekongdelta veel landelijker voorgesteld. De laatste avond blijven we op onze kamer en kijken we, terwijl we onze rugzakken vullen, naar een spannende film op televisie. Ons open-bus-ticket is opgebruikt ( was van Ha Noi tot Ho Chi Minh City ), we reizen nu weer op eigen kracht verder en kochten twee busticketten naar Rach Gia, een havenstad in het ZuidWesten van Vietnam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten