HUE & HOI AN

15 - 22 FEBR 2013

Het is een grote verademing om in een rustige stad als Hue aan te komen. De rit met de nachtbus was behoorlijk comfortabel maar er hing 'letterlijk' een geurtje aan voor Filip. Hij lag net voor het zeer vieze toilet, dat in feite geen dienst meer deed  maar toch gebruikt werd. Hoeft verder geen commentaar. Na het drukke Hanoi  kunnen we wat rust gebruiken.... We maken een grote wandeling en  verkennen de stad en de buurt er rond. De parfumrivier doorkruist 

Hue en langs 1 van de oevers is een groot park waar het aangenaam vertoeven is. Zo geraken we in de Vietnameze sferen. Vietnam is heel druk omdat er (te) veel gemotoriseerd verkeer is. Daarnaast toeteren ze voortdurend als gekken. Het is een kunst om dit te negeren. Het is opvallend dat Vietnamezen absoluut niet graag bewegen. Zij verplaatsen zich altijd en overal met de brommer. Als er al een fiets wordt gebruikt is het een electrische. Als we tijdens een wandeling de weg vragen zeggen ze altijd dat het 

heel ver is, ook als ze spreken over 3 km. We verleggen onze grenzen iets verder op onze tweede Hue-dag en huren fietsen. Hue staat bekend voor zijn citadel en zijn verboden stad, die we ook bezoeken. Heel lang geleden woonde er een Keizer met zijn vele vrouwen die helaas geen keizerlijk leven hadden. De Keizers lieten hun eigen masoleum bouwen waar ze na hun dood werden ingelegd. Wij fietsen naar het masoleum van Keizer Kai Dinh. Het is een mooi gebouw! Wij vinden het toch prettig gestoord dat elke Keizer zo'n prestigieuze 

begraafplaats liet bouwen. Het moet hen een stevig kapitaal hebben gekost om te investeren in hun groots gebouw om er dan voor eeuwig in te rusten. Na Hue reizen we door naar Hoi An. We komen er 's avonds aan en vinden na veel moeite een slaapplaats. We verblijven genoodzaakt in het Hoan Binh hotel dat net iets boven ons budget is. We zijn  's morgens wel heel aangenaam verrast als we het ontbijtbuffet zien. Het is lang geleden dat we zoveel, zo lekker en zo gevarieerd konden smullen. Onze 

keuze is snel gemaakt om hier toch te blijven. Typisch voor Hoi An zijn de vele kleermakers en schoenwinkels. Alles wordt op maat gemaakt. Wij laten geen zijden bloesje of hemdje  maken, er moeten net iets teveel rupsen hun leven hiervoor geven. Hoi An staat ook bekend voor zijn typische, handgemaakte lantaarns. De stad staat op de lijst van werelderfgoed van de Unesco. Zeer terecht want het is een mooie gezellige stad. We hebben zin in een ontmoeting met de Zuid-Chinese zee en fietsen erheen. Het is een woeste zee en niet erg uitnodigend om op het gemak te baden. We laten 

ons eens goed uitwaaien. De volgend dag huren we opnieuw fietsen om meer landinwaarts te trekken. We volgen het kanaal en houden  halt in een vissershaven. Door het fietsen kunnen we de omgeving veel beter op ons laten afkomen. In een schooltje heeft een leraar les 'Inglix'. Hij nodigt ons uit om enkele vragen te stellen aan de kinderen om zo hun Engels te oefenen. De kinderen hadden net hun schriftelijk examen. Terwijl wij wat babbelden in het Inglix waren de kinderen aan het spieken dat het 

geen naam had... We houden ook een culturele dag in Hoi An. We kopen een ticket en kunnen hiermee 5 belangrijke gebouwen bezoeken, waaronder enkele Chineze gemeenschapshuizen. Per Chinese gemeenschap zijn er huizen verspreid over de stad. Het zijn tempels waar men vroeger samen kwam om te discussieren en te bidden. Heel bijzonder! We bezoeken een oud Chinees huis waar men al zeven generaties in woont. Elk jaar overstromen de straten bij de rivier en moet alles naar het eerste verdiep worden verhuisd. In het Chinese huis duiden ze elk jaar opnieuw die water stand aan. In alle huizen 

staan kleine altaartjes. Het geloof  in Vietnam is verweven in het dagelijks leven. Het is een mengelmoes van het boeddhisme, het Taoisme en de leer van Confusius. Er wordt overal wierook gebrand en we ruiken de lekkere geur van de stokjes. In een straat werd een altaar gebouwd en enkele monniken voeren een ceremonie uit. We blijven kijken naar de zeer serene en mooie afscheidsgebeurtenis van een moedertje van 92jaar die deze morgen gestorven is. Ze wordt in haar huis in doeken gewikkeld en in haar kist gelegd met vele 

zakken zand, rijst, voedsel,..de kist wordt gesloten. Het altaar wordt heel mooi versierd Vanaf morgen dragen haar kinderen witte kledij en een witte sjaal in het haar. Zij blijft nog 4 dagen thuis liggen. Haar omgeving kan afscheid komen nemen van haar en er wordt samen thee gedronken. We nemen een overzetboot op onze laatste dag in Hoi An om naar het eiland Kim Can te varen. We maken er een wandeling om kort na de middag terug te keren. Om 18u vertrekt onze nachtbus naar Nha Trang..