NONG KHIAW & MUANG KHUA

28 JAN - 2 FEBR 2013

We verlaten na Luang Nam Tha onze geplande reisroute, naar het zuiden van China, en reizen verder naar het Noord-Oosten van Laos. Het is een lachwekkend gedoe vooraleer onze bus naar Nong Khiaw kan vertrekken. We worden ’s morgens vroeg opgehaald aan ons guesthouse en dan 3 km verder gebracht met een tuktuk. We ruilen onze voorlopige tickets in voor andere. We kunnen geen uitleg vragen

 want niemand spreekt Engels.  Als we ‘Nong Khiaw’ zeggen wijzen ze telkens naar een andere minibus. We staan erbij en kijken ernaar. Even later moeten we onze nieuwe tickets weer afgeven aan de man die ze verkocht en mogen we, na meer dan 1 uur wachten, instappen in een minibus. Moesten we hiervoor al om 6 uur opstaan? De Laotianen gaan zo anders om

met de tijd: heel  erg op ‘t gemak en iedereen ondergaat alles, nooit jaagt iemand zich op. De bergrit  is qua natuur heel  mooi.  We zijn 7 uren lang  getuige van het bikkelharde  leven in de bergen.  De hutten staan gebouwd langs de hellingen en de mensen leven op straat.  Er ligt overal broom-gras te drogen. We zien  Laotianen er het zaad uit kloppen, om  er dan later veegborstels van te maken. Anderen zitten daken te vlechten. 

Overal spelen kinderen met steentjes, de aarde, gevonden plastiek flesjes,… . In Nong Khiaw logeren we in een rieten hut (Lin Tong) die hier ‘chambres d’hôtes’ noemt.  We voelen ons thuis bij deze zeer lieve gastvrouw.  Langs de Nam Ou maken we een wandeling naar een grot waar de mensen schuilden en leefden tijdens de Vietnam oorlog. De weg is zeer stoffig.

We zijn in de bergen en de zon geeft minder hitte dan elders. We zien hoe het broom-gras wordt gedroogd  boven vuurtjes. Wat een ongezonde bedoening? Dit in combinatie met het wonen langs de zandweg, zorgt gegarandeerd voor stoflongen voor jong en oud.  Nong Khiaw  is niet groot, na 2 dagen varen we verder naar Muang Ngoi.  Dit kleine dorp is enkel

te bereiken langs de rivier, de Nam Ou. Het is slechts 1 uur varen.  Het dorp bestaat uit één aarden weg  die 500 m inneemt van de ene kant naar de andere kant van het dorp. Een vreemde mengeling van een stukje einde van de wereld  en een mekka van backpackers. Er is één pick-up in het dorp. Het is ons een raadsel hoe die er kwam en waarvoor hij wordt gebruikt? 

De auto kan enkel  500m vooruit rijden en dan weer in achter uit terug keren??  De kinderen amuseren zich in elk geval om met zijn allen in de laadbak te spelen! We vertoeven  in het noorden en we mogen geen hoge eisen stellen aan  ons verblijf.  Er is enkel elektriciteit van 18u tot 21u30. De Laotianen hebben zich  goed aangepast aan de toeristen,  want op 3 plaatsen  in het kleine dorpje kunnen we

aanschuiven aan ofwel een ontbijtbuffet ofwel een dinerbuffet.  Heel  lekker eten, maar de omstandigheden waarin ze het eten bereiden en alles weer afwassen is een andere zaak.  We informeren, bij de onderwijzer die ook de lokale  gids is, om een trekking te doen. Hij vraagt echter net iets te veel voor ons budget. We stappen op eigen houtje naar Ban Na. Het

heeft de voorbije nacht veel geregend!  De anders zo stoffige wegen zijn veranderd in vieze modderwegen die moeilijk te bewandelen zijn. We kunnen ons perfect  voorstellen hoe het hier moet zijn tijdens het regenseizoen. Het valt ons op dat de mensen zich er niets van aan trekken en gewoon op blote voeten door de modder stappen. We betalen met plezier elk 10.000 kip bij aankomst in het dorp. Dit geld wordt gebruikt om het

schooltje te sponsoren.  Het bergdorp noemt men  ‘eco-village’ een modenaam die wij niet passend vinden. Want alles wat hier met eco en heel-natuurlijk te maken heeft is enkel en alleen uit strikte noodzaak. Ze leven hier inderdaad op natuurlijke wijze, zonder elektriciteit, in bamboo hutten, gebruiken enkel  natuurlijke materialen,…maar dit  bij gebrek aan andere mogelijkheden.  We doen een modderige omweg langs de flanken van een  berg  en keren langs de rijstvelden terug. Vanuit Muang Ngoi kunnen wij enkel per boot in in Muang Khua  geraken. Aangezien een dagelijkse boottocht niet zeker is en de  Laotianen niet de grootste initiatiefnemers zijn nemen we zelf het heft in handen. We hangen een brief bij het lokale boot-office met vraag naar mede-

passagiers. We hebben geluk!   13 mensen schreven zich uiteindelijk in, zodat de boot naar  Muang Khua 's morgens stipt kan vertrekken. Deze boottocht staat beschreven  ‘à la national geographic’.  Niets hiervan is overdreven, het is een prachtige vaart op de Nam Ou. Wij zitten met 4 comfortabel op de autostoelen die in de boot geïnstalleerd zijn. De andere passagiers hebben minder geluk. Ze zitten

op de houten plank die dient als bankje. We zijn voor  5 uren zoet in de boot . We varen  stroomopwaarts en bewonderen de vaarkunst van onze schipper die de rotsen kan ontwijken en de stroomversnellingen  trotseren. In de ongerepte jungle wonen langs de flanken mensen in hun rieten huisjes. In de Nam Ou en in de dorpen langs de oevers is er veel

bedrijvigheid van de mensen die vissen naar de algen. Niet gewoon om hier je leven door te brengen…. In 2008 werd de grens met Vietnam opengesteld. Daardoor hebben de lokalen vele voordelen.  Er werd een  goede weg aangelegd voor  import en  export, wat een enorme vooruitgang  voor het dorp is. Slechts weinig toeristen gaan hier de grens over. Sinds enkele jaren is hier ook elektriciteit,  maar die staat nog niet helemaal op punt. Wij waren alvast getuige van een electricteitsloze dag. Muang Khua is een typisch bergdorp. We vinden een onderkomen in  Chalernsuk  guesthouse . Voor ons de beste deal in de stad. Het wordt gerund door twee ladyboys! Het is  erg rustig

in het stadje  en wij genieten ervan om alles op ons te laten afkomen.  Wij  regelen een laatste trekking in Laos via het tourist-office.